Słaby elektrolit \( AB \), którego stężenie wynosi \( c \) ulega dysocjacji zgodnie z równaniem:

Stopnień dysocjacji \( \alpha \) podaje nam jaka część cząsteczek wprowadzonych do roztworu jest zdysocjowana. Liczba cząsteczek niezdysocjowanych będzie wyrażona poprzez \( (1-\alpha) \).
Zatem stężenia każdego z jonów są równe:
\( [A^+] = \alpha c \)
\( [B^-] = \alpha c \)
A stężenie cząsteczek niezdysocjowanych będzie równe:
\( [AB] = (1-\alpha) c \)
Stała dysocjacji dla słabego elektrolitu AB ma postać:

Równanie to wiąże stopień dysocjacji \( \alpha \) ze stężeniem roztworu \( c \) i stałą dysocjacji \( K_d \). Przy danym stężeniu, w stałej temperaturze, im większa jest stała dysocjacji \( K_d \), tym większy jest stopień dysocjacji \( \alpha \).
Dla niezbyt rozcieńczonych słabych elektrolitów stopień dysocjacji jest bardzo mały i możemy w przybliżeniu przyjąć, że \( 1-\alpha ≈1 \). Prawo rozcieńczeń Ostwalada przyjmuje wtedy postać uproszczoną:

Stopień dysocjacji słabego elektrolitu jest wtedy odwrotnie proporcjonalny do pierwiastka kwadratowego jego stężenia w roztworze.
Prawo rozcieńczeń Ostawalda ma zastosowanie do niezbyt stężonych roztworów słabych elektrolitów.